Na een bezoekje aan de Etos op Utrecht CS met Joppie, slenterde ik zoals altijd het perron op waar de stoptrein naar Overvecht al klaar stond. Maar de mensenmassa die vanuit de trein mijn kant op kwam, oogde deze keer anders dan anders. Daar tussen de meute kwam een man mijn richting op "gezwierd", een man in een keurig pak, op rolschaatsen! Hij had zijn nette schoenen in zijn handen en zigzagde vakkundig richting roltrap.
Ik kreeg meteen visioenen van vroeger, van die blauw met gele rolschaatsen die iedereen vroeger had. Ik ook. Via de rommelmarkt weliswaar, maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken. Ladingen blauwe plekken en schaafwonden hielden we eraan over, dat remmen bleef toch een drama. Ook op skates, die ik overigens nog steeds heb, lukte het me nooit om fatsoenlijk te remmen. De dappere pogingen die ik ondernam, eindigden vrijwel altijd in een innige omhelzing met een voorhanden zijnde lantaarnpaal of stoplicht.
Nee, de man die mij op het perron voorbij reed, op zijn ultrahippe rolschaatsen leek totaal geen moeite te hebben met het feit dat hij zich voortbewoog op wankele wieltjes in plaats stevige stappers. Het lijkt me heerlijk om ooit zo sierlijk door de stationshal te rijden en mensen van mij onder de indruk te doen raken. Een beetje jaloezie mag best. Nog harder hoop ik dat ze niet nog eens omkijken naar die ballerina-on-wheels, om te ontdekken dat mijn o zo gracieus begonnen tochtje eindigt in een innige omhelzing..... met een rookpaal.
Ik kreeg meteen visioenen van vroeger, van die blauw met gele rolschaatsen die iedereen vroeger had. Ik ook. Via de rommelmarkt weliswaar, maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken. Ladingen blauwe plekken en schaafwonden hielden we eraan over, dat remmen bleef toch een drama. Ook op skates, die ik overigens nog steeds heb, lukte het me nooit om fatsoenlijk te remmen. De dappere pogingen die ik ondernam, eindigden vrijwel altijd in een innige omhelzing met een voorhanden zijnde lantaarnpaal of stoplicht.
Nee, de man die mij op het perron voorbij reed, op zijn ultrahippe rolschaatsen leek totaal geen moeite te hebben met het feit dat hij zich voortbewoog op wankele wieltjes in plaats stevige stappers. Het lijkt me heerlijk om ooit zo sierlijk door de stationshal te rijden en mensen van mij onder de indruk te doen raken. Een beetje jaloezie mag best. Nog harder hoop ik dat ze niet nog eens omkijken naar die ballerina-on-wheels, om te ontdekken dat mijn o zo gracieus begonnen tochtje eindigt in een innige omhelzing..... met een rookpaal.
Powered by ScribeFire.
